Dağ 2
Geçenlerde Muhammed Emir’in anneanne krizi tutunca bize de gün doğdu. Miniği bırakıp uzun zamandır yapmadığımız bir şeyi yaptık ve soluğu sinemada aldık. Bu ara herkesin dilinde olan Dağ 2 filmine gittik. Filmden o kadar etkilendim ki iki gündür filmin şarkılarını dinleyip duruyorum. neden diyecekseniz…
Her ne kadar film desek, kurgu desek de içinde bulunduğumuz durum sebebiyle en çok o “gerçeklik” insani etkiliyor. Nefesinizi kesen, yutkunmanızı zorlaştıran bir gerçeklik hem de. Film nasılsa, sakin ol diyemedim kendime, gözümün önüne haberlerdeki sahneler, gazetelerde ki manşetler, giden şehitler geldi. Sakin olamadım. Film boyunca gözümden yaş, kalbimden sızı eksik olmadı.
Ömer Halis Demir geldi gözümün önüne “ölümün sevgilisiyiz” diyen korkusuz Veysel Komutan’i görünce. Gencecik yaşta şehit olan erler geldi Yunus Emre Uçar’ı görünce. Geride bıraktıkları geldi.
Soran, sorgulayan araştırmacı gazeteci Ceyda’yı görünce sorgulamadan kabul ettiklerim, inandıklarım geldi gözümün önüne. Utancım geldi sonra, pişmanlıklarım…
15 temmuz gecesini Ankara`da yaşamış biri olarak, mahzene indirilen köylüleri görünce oğlum geldi gözümün önüne. Bomba sesleriyle sarsılınca, telaşla yatağından alıp masanın altına yatırışım geldi. Titreyen ellerim geldi. Yüzüme çarpılan sular geldi.
Ben kendime geldim. Geldim de… Gelemeyenler geldi gözümün önüne. Eşini, babasını, oğlunu, kardeşini kaybetmiş yüreğine ateş düşmüş yüzler geldi.
İşte bu yüzden gözümden yaş dinmedi film boyunca, nefesim tam çıkmadı yarıda kaldı.
Üniversitede bölümümden sebep bir çok film izledim ama izleyicide bu derece karşılığını bulan bir film uzun zamandır izlememiştim. Oyunculuk yorumlamak haddim değil ama her biri birbirinden muhteşem oyunculuklar, çok kaliteli aksiyon sahneleri ve fotoğraf karesi niteliğinde görüntüler izledim. Ayrıca, film de taninmiş simalar olmaması da filmi güzelleştiren diğer bir ayrıntıydı.
Son olarak; milliyetçilik, vatan sevgisi gibi insanları çabucak galeyana getirecek başlıklar çok yerinde ve kararında kullanılmıştı diyorum ve bitiriyorum…
“İnsan büyür beşikte
mezarda yatmak için.
kahramanlar can verir
yurdu yaşatmak için.”
Hüseyin Nihal Atsız
